Wat een luxe! Een blog schrijven over de verbouwingen terwijl je in de zonnige Provence ligt te genieten van de ontluikende lente. Het "aangename aan het onaangename koppelen" heet dat dan. Of "elk nadeel heb zijn voordeel". Of "Hou je bek en schrijf je domme blog".
Maandag 27 maart kregen we een verse levering binnen. Geen bier, wijn, cider of koffie maar wel strak geverfd schrijnwerk. Daar hingen ze in de felle ochtendzon boven het Stationsplein. Smaragdgroen bijna. Ons uitwuivend terwijl we op het perron stonden te wachten op de eerste van twintig treinen die ons naar Avignon zouden voeren.
Je kent het gevoel: je houdt een kleurenkaart met staaltjes de grootte van postzegels tegen de kale muur en denkt: "ja, dit gaat wel werken". Terwijl je in de pot roert slaat de twijfel je om het hart. Nadat de eerste laag gezet is besef je: "Ja, dat is het dus echt niet."
Dat gevoel dus, op weg naar La Douce.
Nerd talk:
Het schrijnwerk was bij de eerste grote restauratie in 1998 al een zorgenkind. Tot vorig jaar was dubbel glas taboe bij monumenten die zowel aan de binnen- als buitenzijde beschermd zijn. Omdat er een impact van het zicht aan minstens één zijde zou zijn - zowel door de bredere profielen als door de visuele impact van dubbel glas - kon dubbel glas niet geplaatst worden.
Gelukkig bestaat er sinds enkele jaren een degelijk alternatief: 'monumentenglas'. Zo'n fancy naam komt uiteraard met een fancy prijskaartje, maar het zorgt er wel voor dat we (een soort van) dubbel glas kunnen plaatsen. De profilering is nauwelijks breder én de buitenste glaslaag heeft een authentieke look . Voor de enthousiastelingen: google eens 'getrokken glas' of 'gewemeld glas' (stijl Fourcault).
Meer nerd talk: de kleur van het schrijnwerk was dus een
gevoelig thema (zie vorige blogpost). Na kleurenanalyse bleek dat het schrijnwerk oorspronkelijk donker gebeitst was, maar na enkele jaren al geverfd werd in groen. In samenspraak met Erfgoed besloten we toch voor dat groene kleur te gaan, omdat verf beter beschermt en omdat het Posthotel daar nu eenmaal synoniem mee staat. Ondanks verkleuring door de natuurelementen konden we dankzij die kleurenanalyse het oorspronkelijke kleur bepalen. Smaragdgroen dus. 't is wa dan't is.
De poort, het balkon en de dakgoot worden ook gerestaureerd, in dezelfde tint, waardoor het geheel er zeker knap zal uitzien. Het wordt misschien even wennen, maar zoals bij de allegorie van de kleurenkaart ook het geval is: het wordt schoner met de jaren (of het valt minder op).
Back to reality: terwijl sommigen onder ons schone sier maken in Zuid-Frankrijk moeten andere mensen dat boeltje opkuisen. Stof vreten met andere woorden. Het is de periode van de lenteschoonmaak, dus dan slaan we maar twee vliegen in één klap. Een diepe buiging voor Jana en Julie dus voor het harde labeur om ons cafeetje terug toonbaar te maken!
"Blijft de deur dan slepen en blijft jullie brakke klink behouden?" - Misschien wel. Daarover en over andere zaken houden we jullie op de hoogte bij de volgende Posthotel-blogpost. Het thema voor de volgende keer: voegwerk! Voor wie niet kan wachten: vanaf vandaag zijn we terug OPEN! Jawel, weer pintjes in 't Posthotel!
Comments